Team en leeftijd richtlijnen KNVB

Zaterdag 23 mei! Eindelijk is het dan zover! De eerste kans ooit voor het eerste elftal om een kampioenschap binnen te hengelen en dan ook nog tegen notabene buurman Wilsum. Dit moest en zou de meest memorabele zaterdag worden uit de geschiedenis van voetbalvereniging ’s-Heerenbroek! En memorabel werd het zeker, althans, voor degenen met een beetje fantasie.

De zuid-tribune van Sportpark Broekerland was compleet uitverkocht en ook de staanplaatsen waren binnen mum van tijd vergeven waarbij webmaster en standeninvoerder Jan Bos, de allerlaatste staanplaatsen voor een luttele 200 euro via Ticketswap wist binnen te halen. Uiteraard was ook radio IJsselmond aanwezig en zij stuurden de Godfather van het regionale verslaggeversgilde Eddy B. richting het IJsseldorp om verslag te doen van deze kraker der krakers. Al omstreeks 13.30 uur verzamelden de eerste supporters zich rondom het hoofdveld, echter was de Wilsummer selectie tot dusver nog in geen velden of wegen te bekennen.

Om klokslag 14.00 uur betrad de nagenoeg fitte groen-zwarte selectie het hoofdveld voor de belangrijkste warming-up aller tijden. Uitsluitend schaapherder en rundveespecialist Gert K. ontbrak om nogal bijzondere reden. In de nacht van vrijdag op zaterdag besloot hij namelijk om verkleed als roodkapje de wolf op heterdaad te betrappen die in de afgelopen week liefst 58 van zijn schapen had doodgebeten. En met succes! Vol overgave wist Gert de wolf te overmeesteren, sneed zijn buik open, gooide er stenen in en kieperde het roofdier in de IJssel. Helaas werd dit opgemerkt door een wolvenliefhebber en dit zorgde ervoor dat Gert de wedstrijd moest volgen op een livestream van RTV IJsselmond vanaf zijn gevangenisbed.

Verder was de selectie zoals gezegd topfit en gebrand op een goed resultaat, maar ja, tegen wie eigenlijk? Nog steeds was de selectie van de oranje buurman spoorloos en men begon zich zorgen te maken of de wedstrijd wel kon doorgaan. Tot er opeens een bericht binnen kwam dat de Wilsummer selectie omstreeks 14.15 uur bij de Kandelaar was gearriveerd. Iedereen opgelucht natuurlijk, maar hoe heeft het zover kunnen komen?

 

Het begon een aantal jaren geleden toen Wilsum met het ludieke idee op de proppen kwam om voorafgaand aan de derby Wilsum – ’s-Heerenbroek de selectie van de groen-zwarten op te laten halen bij het Zalkerveer middels een rondvaartboot. Echter werd dit precies rond etenstijd georganiseerd, waardoor de selectie met een lege maag en veel te vroeg in Wilsum aankwam. De ploeg oogde die dag dan ook gebroken en zonder energie wat uiteindelijk resulteerde in een teleurstellende 2-1 nederlaag.

Tijd voor tegenprestatie dus en zo kwam het ’s-Heerenbroeker bestuur afgelopen week met het idee de Wilsummer selectie op te laten halen door een zeilboot.

Omstreeks 12.00 arriveerde de 3-master (vanuit Zwolle) in de Wilsummer haven met aan boord keurig voor elk selectielid een lunchpakketje, want uiteraard zijn ’s-Heerenbroekers niet zo flauw om mensen uit te laten hongeren voorafgaand aan de wedstrijd van het jaar.

Vol verwachting en vertrouwen (wat kan je tenslotte gebeuren op een boottochtje van 3 kilometer) klom de selectie inclusief technische staf aan boord. Verrassend genoeg met een andere grensrechter dan in de voorgaande wedstrijden. Gezien het feit dat er natuurlijk koste wat het kost niet verloren mocht worden van de buurman had men besloten oudgediende Jan R. van stal te halen. Jan R (bekend van de legendarische uitspraak “ik vlag zoals ik denk dat ik het zie”) is de eerste en tevens enige grensrechter die meer punten voor de club opleverde dan een gemiddelde topspits. Dit beloofde natuurlijk weinig goeds, maar gelukkig was het notabene moeder Natuur die de helpende hand toestak.

Zoals u zich wellicht kunt herinneren was het zaterdag behoorlijk winderig. Ideaal voor een zeilboot zou je zeggen, echter is dit natuurlijk afhankelijk van de windrichting en laat deze nu net vanuit tegengestelde richting komen. Nadat gelegenheidskapitein Jan R. op ferme toon had geroepen “trossen los!!” dreef het logge schip zonder hulpmotor richting de IJssel. Het duurde nog geen 30 seconden of iedereen aan boord had voor het eerst ervaren dat een zeilschip ook achteruit kon varen en waar je normaliter bij noodgevalletjes ‘alle zeilen probeert bij te zetten’ daar leek dit nu niet echt een goed idee. Na het strijken van de zeilen werd besloten te roeien met de beperkte riemen die voorhanden waren. Peddelend als een malle begon de Zwolse 3-master, als een Holland 8 met Jan R als stuurman, zich richting ’s-Heerenbroek te bewegen. Wind tegen, stroming tegen en zowel klotsende golven als klotsende oksels was het wat de klok sloeg. Van werken krijg je honger en het duurde dan ook niet lang of alle zorgvuldig samengestelde lunchpakketjes waren Kleinjan gemaakt. Maar goed, wat erin gaat, wil er op zee doorgaans ook makkelijk weer uit, wat ervoor zorgde dat het ene na het andere lunchpakketje als vloeibaar visvoer via de onnatuurlijke weg in de IJssel werd gedeponeerd. Op wils(ums)kracht en na circa 2 uur peddelen met uitsluitend IJsselzicht werd de ’s-Heerenbroeker haven dan eindelijk bereikt door de Wilsummer selectie. De gezichten van de Wilsummers stonden op onweer en waren inmiddels qua kleurstelling nauwelijks meer te onderscheiden van het groene ’s-Heerenbroeker thuistenue. Tot overmaat van ramp moest er ook nog te voet verder worden afgereisd naar sportpark Broekerland. Compleet uitgeput en met omgekeerde magen werd zodoende omstreeks 14.15 uur de Kandelaar bereikt.

Tot grote vreugde van alle voetballiefhebbers kon de wedstrijd dan toch doorgaan. Wilsum had vanzelfsprekend de warming-up achterwege gelaten en leek wonderwel ondanks het hachelijke avontuur redelijk fit aan de aftrap te verschijnen.

Na de door ’s-Heerenbroek gewonnen toss besloot de thuisploeg de eerste helft tegen de wind in te spelen. Dit zorgde ervoor dat Wilsum de eerste 5 minuten zowaar een aantal keren verscheen op de ’s-Heerenbroeker helft, echter zonder echt gevaarlijk te zijn. De laatste man aan ’s-Heerenbroeker zijde, die zelden onder druk werd gezet, hield zich vooral bezig met het versturen van diverse vuurpijlen richting de groen-zwarte voorhoede. Na 8 vuurpijlen en evenzoveel gehonoreerde vlagsignalen kabbelde de wedstrijd voort en leek de spanning geen beste invloed te hebben op het spel van de thuisploeg. Na circa een half uurtje spelen begon de vermoeidheid echter dan toch toe te slaan bij Wilsum en vond Sander het tijd voor vuurpijl nr. 9.  Ook nu keek de achterhoede van Wilsum met rooddoorlopen ogen weer vol verwachting en vertrouwen richting zijlijn, er vanuit gaande dat ook deze aanval weer door Jan werd gepareerd. Echter tot schrik van eenieder die Wilsum een warm hart toedraagt bleef het vlagsignaal van de inmiddels in slaap gevallen grensrechter achterwege en kreeg Rob een uitgelezen kans om ’s-Heerenbroek op voorsprong te zetten. Op volle snelheid (voor zijn doen) omspeelde hij de Wilsummer doelman en het leek vervolgens een koud kunstje om de bal in het lege doel te schuiven. Echter tot verbazing van iedereen bleef de bal vlak voor de doellijn liggen in een zojuist gerecyclede omelet van de Wilsummer goalie waarna deze de bal eenvoudig kon oprapen uit de groen-bruine substantie. Ondanks dat bij Wilsum de welbekende geest allang uit de fles was verdwenen bleek dit de enige grote kans voor rust. Nadat de scheidsrechter van dienst voor de 3^e keer een poging had gedaan de hoofdtrainer van Wilsum wakker te maken, besloot hij een einde te maken aan de eerste helft.

Beide elftallen  naar de lekker warm gestookte kleedkamers van de Kandelaar en waar Freddie aan ’s-Heerenbroeker zijde met een donderspeech de boel op scherp probeerde te zetten, daar besloot Wilsum deze gelegenheid te gebruiken voor een zogenaamde powernap.

Omstreeks 15.35 uur werd er afgetrapt voor de 2^e helft. Voor ’s-Heerenbroek dus nog 45 minuten de tijd om deze middag winnend af te sluiten en het kampioenschap binnen te slepen. Met de wind in de rug en een tegenstander die inmiddels in een remslaap was beland leek dit vrij eenvoudig. Na circa 5 minuten spelen snelde Jesper langs de rechtsback met zeebenen en leverde een puike voorzet af op Bjurn waarna deze de bal op onnavolgbare wijze via 3 benen, een hoofd en een rug tegen de touwen werkte. Sportpark Broekerland explodeerde na deze bevrijdende treffer. The Green Army, tot dat moment onzichtbaar, besloot hierbij het nodige vuurwerk af te steken en ferme knallen klonken over het sportpark. Echter, de Wilsummers schrokken wakker van het lawaai en begonnen opeens weer mee te voetballen. Nadat Wessel (de enige ’s-Heerenbroeker met soort van zeebenen) een grote kans om zeep had geholpen door de bal de tribune in te schieten, kwam Wilsum wonderwel beter in de wedstrijd. Sterker nog, nadat Rik eruit werd gesprint door de pas 45-jarige oudgediende W. Kanmenieheuge en de voorzet van deze gelegenheidsspits door Sander P. (aanvallend een slechte kopper, maar verdedigend degelijk) in eigen doel werd gekopt, kon ’s-Heerenbroek weer van voren af aan beginnen.

Inmiddels begon de tijd te dringen en werd het eenrichtingsverkeer richting het doel van Wilsum. De inmiddels weer ontwaakte Jan R. vlagde als een gediplomeerde luchtverkeersleider alsof het een lieve lust was en behoedde Wilsum meerdere malen voor een nieuwe achterstand. Dit tot grote woede van Carlo die besloot de grensrechter een aantal lugubere foto’s te laten zien van de grensrechter van V.S.W. en hem erop wees dat dit de mogelijke gevolgen kunnen zijn van onbehoorlijk vlaggedrag.

Met nog 5 minuten te gaan sijpelde tevens het bericht binnen dat zowel WZC als ’t Harde op een ruime voorsprong stonden. De dood of de gladiolen dus en dus het perfecte moment om super-sub Jarno H. (beter bekend als Rico Verhoeven 2.0) binnen de lijnen te brengen. Na de eerste de beste voorzet vanaf de linkerkant bedacht Jarno zich geen moment en besloot een beroep te doen op zijn specialiteit, namelijk de ‘Jackie Chan-bicycle kick’. Zwevend in de lucht en met gevaar voor eigen leven (en dat van anderen) zwaaide hij met zijn betonnen rechter richting het leder. Iedereen hield zijn adem in en keek vol bewondering naar de acrobatische handeling van de Zeedieker. Alles leek erop dat hij zich onsterfelijk zou maken en nadat hij de bal dan ook daadwerkelijk had geraakt, plofte deze met een gangetje van 90 km/h op de linkerarm van Wilsummer Jurre H. (beter bekend als ‘de man van glas’) waarna deze in tweeën brak. Waar de Wilsummer schreeuwend naar de grond ging daar schreeuwde ’s-Heerenbroek uiteraard om een penalty, want zeg nou zelf, hoe duidelijk moet een penalty zijn!? Wim K. haastte zich naar scheidsrechter P. Kaar (de leidsman heeft namelijk een vrij cruciale functie bij de afdeling ‘vergunningen’ in de gemeente Kampen) en fluisterde hem in zijn oor “hé psst, als jij nou een pingel geeft dan laten we die bouwvergunning wel voor wat het is” en zo besloot de leidsman alsnog tot verbazing van eenieder met verstand van voetbal, te fluiten voor een penalty.

Gezien het feit dat zo onderhand iedereen in de ’s-Heerenbroeker selectie deze buitenkans al een keer om zeep heeft geholpen, was het nu Wessel die de verantwoordelijkheid op zich nam. Na een even karakteristieke als bijzondere aanloop besloot hij de bal achter het standbeen langs (het moest tenslotte een keertje lukken) op het doel te vuren, althans dat was de verwachting. Echter op hetzelfde moment kregen de noppen van zijn rechterschoen vat op de veters van de linker en wat volgde was het meest kolderieke moment wat ooit plaats heeft gevonden op het ’s-Heerenbroeker sportpark. Zijn struikelpartij zorgde er echter voor dat hij de bal vol met zijn linkerknie langs de verbouwereerde doelman wist te knallen. Sportpark Broekerland ontplofte en Wessel werd bedolven onder zeker 80% van de ’s-Heerenbroeker bevolking. Scheidsrechter P. Kaar besloot dan ook maar direct een einde te maken aan deze memorabele wedstrijd en hiermee was het kampioenschap dan eindelijk een feit! Spelers, trainers, leiders en supporters vlogen elkaar in de armen en zowel tranen als champagne vloeide rijkelijk. Kampioen in de 4^e klasse!! Vele felicitaties viel de selectie ten deel en zelfs Carlo ontving vlak na de wedstrijd een videoboodschap van de grensrechter van V.S.W. die vanuit de incontinentieafdeling met lotgenoten een leuke video had ingesproken en daarmee leek ook deze strijdbijl begraven. Ook de Wilsummer supporters waren sportief genoeg om de spelers met een applaus van het veld te begeleiden. Gelegenheidsgrensrechter Jan R. koos zelfs direct eieren voor zijn geld en meldde zich direct na de wedstrijd begrijpelijk aan als nieuw lid van de ’s-Heerenbroeker voetbalvereniging.

Na een urenlange tocht op de platte wagen die ons leidde door Wapenveld, ’t Harde, Windesheim én Wilsum werd er tot in de late uurtjes gefeest als een malle en de Kandelaar leek dan ook op de Buitenwacht in betere tijden.

Natuurlijk komt aan elk feest een eind en nadat ook Freddie en Carlo met het nodige straateczeem de (naar eigen zeggen) juiste woning hadden bereikt, kon het dromen beginnen. Dromen van de meest bijzondere dag in de ’s-Heerenbroeker voetbalgeschiedenis…dromen van het onoverwinnelijke gevoel…dromen van dat ultieme moment van het laatste fluitsignaal en een zwaarbevochten kampioenschap…dromen van wat onhaalbaar leek...dromen van wat onhaalbaar bleek. Kortom, dromen van dat ene moment dat wellicht nooit komen gaat…

 

Namens mijn collega-fantast allen bedankt voor het lezen en tot volgend seizoen!